Regisseur Justin Baldoni, bekend van zijn acteerwerk in Everwoord, heeft zijn ervaring met het creëren van authentieke, aangrijpende verhalen ingezet om It ends with us te realiseren. De film is een schitterende vertaling van Colleen Hoover’s roman naar het witte doek en Baldoni’s visie is duidelijk zichtbaar in elk aspect van de productie.
De openingsscène, waarin hoofdpersoon Lily haar ouderlijk huis in Maine bezoekt voor de begrafenis van haar vader, is een visueel en emotioneel hoogtepunt. De herfstige sfeer wordt prachtig vastgelegd en de zorgvuldig geselecteerde muziek, waaronder een akoestische versie van Taylor Swift’s My tears ricochet, versterkt de diepgaande emotionele impact van de scène. Baldoni’s om geen enkel nummer willekeurig toe te voegen, maar elk nummer te laten bijdragen aan de sfeer en het verhaal, getuigt van zijn aandacht voor detail en vermogen om muziek effectief in te zetten als een verhalend instrument.
It ends with us, gebaseerd op Colleen Hoover’s geliefde roman, confronteert de kijker met de rauwe werkelijkheid van relatiegeweld zonder in te boeten op authenticiteit of nuance. De verfilming vermijdt het gevaar van een te zoete voorstelling en richt zich volledig op Lily’s innerlijke strijd, met de centrale vraag: kun je van iemand blijven houden als die persoon je langzaam maar zeker kapotmaakt?
In de film begint Lily’s man, Ryle, als de ideale partner: een hardwerkende arts met een verfijnde smaak, die liefdevol en aantrekkelijk overkomt. Maar na verloop van tijd verschijnen er scheuren in dit perfecte imago. Ryle’s aanvankelijke charme maakt plaats voor jaloezie, bezitterigheid en woedeaanvallen, die als een dreigende schaduw over hun relatie vallen. De film verbeeldt deze transformatie op een manier die het publiek dwingt om samen met Lily te worstelen met de vraag of ze nog steeds van iemand houdt die haar leven steeds meer vernietigt. Deze aanpak benadrukt de realiteit waarin veel vrouwen verstrikt raken in schadelijke relaties en biedt een aangrijpende kijk op een onderwerp dat nog steeds veel te relevant is.
Verfilmingen van populaire boeken kunnen vaak voor gemengde gevoelens zorgen: dialogen worden te drastisch aangepast, essentiële plotdetails verdwijnen en acteerprestaties laten vaak te wensen over. It ends with us slaagt erin deze valkuilen te vermijden en doet veel recht aan Colleen Hoover’s roman. Hoewel er aanvankelijk enige bezorgdheid was over de keuze om de hoofdpersonage ouder te maken dan in het boek, wijst Hoover terecht op de geschiktheid van dertigers voor de rollen, gezien hun carrière en levenservaring. Blake Lively’s volwassen uitstraling voorkomt bovendien een mislukking vergelijkbaar met die van Twilight.
Lively’s vertolking van Lily is een van de sterkste punten van de film. Waar Lily in het boek soms wat plastisch overkomt, brengt Lively haar tot leven als een rustige, stoere en empathische vrouw. Haar weerzien met haar eerste liefde, Atlas, is bijzonder indrukwekkend en laat een zeldzame kwetsbaarheid zien. In deze scène verandert Lily’s karakter: ze wordt zacht, dromerig en nerveus, waardoor het verleden en de diepe connectie met Atlas onmiddellijk voelbaar worden. Lively communiceert Lily’s innerlijke strijd en emoties voornamelijk door blikken, gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal, en heeft nauwelijks woorden nodig om haar complexiteit en de kracht van haar gevoelens over te brengen.
Het vinden van de juiste toon bij het thema huiselijk geweld is een uitdagende opgave, maar It ends with us slaagt erin om het liefdesverhaal van Lily en Ryle op een manier te presenteren die zowel natuurlijk als aangrijpend aanvoelt. De film vermijdt de valkuil van een suikerzoet verhaal door sterk te focussen op Lily’s eigen leven. Haar succes als ondernemer en haar passie voor het maken van intrigerende gotische bloempakketten voegen diepgang en realisme toe aan haar karakter.
Hoewel de film veel goeds doet, is er een element dat wat gladjes aanvoelt: Ryle’s respect voor de keuzes van Lily. In werkelijkheid zijn gewelddadige mannen vaak veel moeilijker te hanteren. Ze geven hun slachtoffer niet zomaar op en de basis voor hun destructieve gedrag ligt diep in hun persoonlijkheidsproblemen. Hoewel Ryle’s begrip en respect voor Lily’s keuze een ideale, maar onrealistische uitkomst kunnen lijken, biedt het een belangrijke eerste stap in de bespreking van huiselijk geweld.
It ends with us kan worden gezien als een waardevolle bijdrage aan het gesprek over dit pijnlijke onderwerp, met een focus die zowel respectvol als doordacht is. Het opent de deur naar verdere verkenning en bewustwording van de complexe werkelijkheid van huiselijk geweld.
Terug
